Veel mensen denken dat de Vrije School een plek is waar de leerlingen maar kunnen doen wat ze willen. Niets is minder waar. Er wordt een strak programma gevolgd voor hoofd, hart en handen. Mijn zoon moppert dan ook net zoveel op zijn school als iedere andere jongen van zestien.
Wel zijn er wat extra vakken die je in het gewone onderwijs minder vindt. Een er van is koor. Wekelijks hebben alle kinderen zangles. Zingen is een manier om je te uiten, om je zelf te laten horen in de groep, om je kwetsbaarheid te tonen.
Gisteren was de jaarlijkse kooruitvoering in de schouwburg. Wat een adembenemende ervaring was het weer. Per schooljaar zingen de leerlingen enkele liederen. Daarnaast zijn er een paar nummers die ze samen met z’n honderden zingen. De helft van de kinderen staat dan op het podium en de andere helft boven op de balkons om je heen. Overal vandaan komen dan de meerstemmige klanken. Afhankelijk van de leeftijd soms wat voorzichtig en brommerig, maar ook helder en krachtig. Schitterend. Laat zoonlief de Vrije School maar stom vinden, ik vind het geweldig.
Zingen
Ukulele
Voor mij lag er dit jaar een ukulele onder de kerstboom. Knalrood, een echte kerstukulele. Ik was blij dat de kerstman dit cadeau uit mijn verlanglijstje had gekozen. Ik heb al veel muziekinstrumenten, maar nog geen klein begeleidingsinstrument wat je makkelijk mee kan nemen, de ukelele.
Duizenden YouTube-filmpjes zijn er om ukulele te leren spelen. Binnen 10 minuten heb je de akkoorden al onder de knie van een eerste liedje. Echt leuk. Worden de akkoorden wat ingewikkelder, dan is het wel een gefriemel om de vingers op de juiste plaats te zetten op het dunne halsje. Maar het is heel goed te doen. Aanrader.
Ik heb al verschillende liedjes onder de knie. Op de ukulele dan. Want nu dient het volgende probleem zich aan. Alleen maar wat akkoorden spelen is lollig, maar het wordt natuurlijk echt leuk als je er ook bij kan zingen. Daar ben ik geloof ik nog niet helemaal aan toe.
Diplomauitreiking
Je komt binnen en ziet in de ontvangsthal de zwart-wit foto met de afgestudeerden van 2018. In de gang naar beneden loop je langs de foto’s van eerdere jaren. Beroemde acteurs.
Je zoon is er al. Logisch, hij is al de hele week afscheid aan het nemen van deze inspirerende school. Lachen, huilen, zingen, dansen. Je gaat naar de grote binnenplaats van het oude klooster waarin de school is gehuisvest, een amfitheater. Je zoon gaat voor de laatste keer naar een klaslokaal. De schooldirecteur vraagt om stilte en verwelkomt de afgestudeerden die langzaam de trap afkomen. Ze hebben hun mooiste kleren aan. Het gejuich lijkt een eeuwigheid te duren.
De directeur kondigt een lange avond aan met toespraken en feest. Hij wil het moment van afscheid zo lang mogelijk rekken.
Van half zeven tot elf uur duurt de ceremonie waarin de jonge acteurs, performers en regisseurs worden toegesproken en toegezongen. Lovende woorden, alle emoties. Daarna tijd voor feliciteren, eten, drinken, lachen, praten en vooral heel trots zijn.
Mijn lieve zoon Tim Olivier Somer heeft zijn diploma gehaald aan de toneelacademie Maastricht!