Gisteren was ik bij de huldiging van Carlijn Achtereekte. Ik woon nog maar kort in Lettele, maar op zo’n moment hoor ik er graag bij.
Het was indrukwekkend. Zowel wat het dorp allemaal had georganiseerd als de spontane manier waarop Carlijn reageerde.
Lettele regelt graag haar eigen zaakjes. Zoals iemand van het organisatiecomité aangaf: “de gemeente had hen goed met rust gelaten”. En dan komen de mooiste dingen naar boven: het hele dorp uitbundig versierd, boeren die hun weilanden beschikbaar stellen als parkeerplaats, een ereboog van graafmachines, optredens van de dorpsband en fanfare, een speciaal dorpslied, een feesttroon op een hoge, tien meter lange houten schaats waarmee Carlijn door de “kjerls van Lettele” naar het podium werd gedragen en mooie toespraken in het Sallands waarin aandacht voor Carlijn’s gouden race, maar ook voor haar persoonlijke familiegeschiedenis. Carlijn lachte, huilde en danste en iedereen deed mee. Lettele bewees waar ze bekend om staat en wat Carlijn al in Zuid-Korea had laten zien: het hebben van pit.
Schaatsen
Goud
De eerste Nederlandse gouden medaille op de olympische spelen van PyeongChang is binnen! Carlijn Achtereekte heeft de olympische titel op de 3.000 meter veroverd. Heel bijzonder, want Carlijn heeft internationaal niet veel medailles gewonnen en was niet de favoriet. Ik was blij.
Ik was extra blij toen ik hoorde dat ze uit Lettele komt, mijn dorp. Ik woon er nog maar kort en niet eens in het dorp zelf, maar dezelfde woonplaats hebben als de kampioen geeft een extra trots gevoel. Een mooi voorbeeld wat geografie met mensen kan doen (zegt de geograaf). Of is dit chauvinisme?
Ik ken het gevoel goed. Vroeger speelde mijn zoon Tim bij hockeyclub Upward uit Anhem. Ik was een groot fan en moedigde de club wekelijks aan. Mijn jongste zoon Bela speelt nu bij DHV in Deventer en ik moet helemaal niets meer van Upward hebben.
Carlijn wordt zondag 4 maart gehuldigd in Lettele. Ik ben er bij!