Complimenten voor de podcastserie De plantage van onze voorouders van Maartje Duin en Peggy Bouva.
Maartjes over-overgrootmoeder bezat 1/72ste deel van een grote Surinaamse plantage. De voorouderlijke familie van Peggy was daar slaaf. In de podcast doen ze verslag van hun zoektocht in Nederland en Suriname naar meer informatie over hun families.
De papieren archieven blijken vooral te helpen met droge feiten. Over de menselijke aspecten van de slaven en hun leven wordt gezwegen.
De podcastserie geeft een leerzaam beeld van hoe mensen zich kunnen verhouden tot het slavernijverleden. Ik snap Peggy, de activistische, antiracistiache nazaat van slaven. Maar ook Maartje die zich afvraagt of zij zich na zoveel generaties nog schuldig moet voelen over de rol van haar familie in Suriname.
Het is prachtig als Peggy en Maartje hun families bij elkaar brengen om hier over te praten. Een eerste stap naar meer begrip voor elkaar. En erkenning van de wonden van het slavernijverleden.
Wat ik zelf fascinerend vind, is hoe het leven, de cultuur, de energie van de voorvaderen doorwerken naar het heden.
Het heeft niets met slavernij of racisme te maken, maar het maakt mijzelf ook nieuwsgierig naar mijn eigen over-over-overgrootouders in Drenthe en Amsterdam.
Podcast
Podcast
Er wordt nog wel eens gemopperd dat het onderwijs niet met zijn tijd meegaat. Het zou best kunnen, maar ik zie bij mijn kinderen wel degelijk het gebruik van moderne technieken op school. Mijn zoon moest een verslag maken van een scheikundeproject door middel van een video. En mijn dochter moest als afsluiting van een minor een podcast maken met haar medestudenten. Daar leer je echt wat van. Vooral om de podcast aantrekkelijk te maken om naar te luisteren. Les één is dat de podcast niet te lang is. Dat valt nog niet mee. Ik mocht een kleine bijdrage leveren in de vorm van een interviewtje. Het doel was maximaal 20 seconden opnemen, maar toen ik begon te praten was er zomaar 2 minuten om. Wat gek is dat toch. Als je praat gaat de tijd veel sneller dan als je luistert.
Die ervaring had ik ook bij het opnemen van een eigen podcast met een oud collega. In no time was de 20 minuten om, terwijl we het gevoel hadden nog maar net te zijn begonnen.
Minder praten dus. Zo houd je de informatie boeiend. Best leerzaam zo’n podcast.
Kopje koffie?
Guido Weijers en Paul Smit zijn een podcast begonnen waarin ze elke week een onderwerp bespreken. Hun eigen ervaringen wisselen ze af met inzichten uit onderzoek. Zeer aangenaam om naar te luisteren.
De eerste aflevering gaat over geluk. De heren onderscheiden drie vormen van geluk. De korte geluksmomentjes tijdens de dag als iets plezierig is. Tevredenheid omdat je bijvoorbeeld fijn werk hebt of goede vrienden om je heen. En zingeving, het hebben van een doel in je leven.
Weijers heeft een goede tip voor wat extra geluk. Geef eens spontaan een kopje koffie aan een vreemde. Je wordt daar op verschillende manieren blij van. Ten eerste wordt je gelukkig omdat je iemand iets geeft. Ten tweede maakt je lichaam door het contact met een ander oxytocine aan en dat geeft een goed gevoel. Tenslotte doe je iets onverwachts wat moed vraagt. Dit draagt ook bij aan geluk.
Best spannend. Eens kijken of ik het een keer durf. Zomaar een kopje koffie van iemand krijgen, lijkt me trouwens ook best leuk.