Mexicanen zijn knap gelukkig. Dat schrijft de Volkskrant in haar serie over aardse paradijzen. Mexicanen zijn bijvoorbeeld veel gelukkiger dan hun noorderburen, de Amerikanen.
Als ik dit lees, moet ik terugdenken aan mijn studietijd 30 jaar geleden. Ik heb toen in een Mexicaans indianendorp vier maanden veldwerk gedaan naar de effecten van de arbeidsmigratie naar de VS. In mijn herinnering waren de mensen niet heel gelukkig. Ze waren arm, hadden geen toegang tot elektriciteit en schoon drinkwater en verlangden het meest naar de rijkdom die ze uit Californië kenden.
De Volkskrant stelt dat het juist andere dan economische factoren zijn die Mexicanen gelukkig maken. Het gaat om de nauwe familiebanden, maar ook om het omarmen van de dood. Mexicanen moffelen de dood niet weg, maar hebben die geïntegreerd in het leven. Ze dragen allemaal foto’s bij zich van hun overleden dierbaren en tijdens het jaarlijkse Allerzielen vieren ze samen met de doden feest op het kerkhof. Dat laatste kan ik mij goed herinneren. De mescal vloeide altijd rijkelijk. Als je daar maar genoeg van drinkt, dan kom je in contact met de overledenen en verdwijnt de angst voor de dood vanzelf.