Premier Rutte heeft het al meerdere keren gezegd: met 50 procent van de kennis moet het kabinet 100 procent van de coronamaatregelen nemen. Dat geeft niet echt vertrouwen. Deze zomer was ik in Portugal en daar gelden andere maatregelen dan in Nederland. Ook dat geeft niet echt vertrouwen.
In Portugal zijn mondkapjes verplicht in openbare gebouwen, restaurants (alleen als je binnenkomt…) en winkels en voor iedereen met contactberoepen. Hierdoor kunnen rare situaties ontstaan. Ik zag een klasje met kitesurfers op het strand allemaal met mondkapjes op. Zou het virus in de zee overdraagbaar zijn?
Vaak wordt gezegd dat je emoties het beste kan aflezen aan de ogen van mensen. Ik heb gemerkt dat de mond minstens zo belangrijk is. Zo kon ik bij de chagrijnige autoverhuurder moeilijk aflezen of hij ons niet wilde of niet kon helpen. Twee uur hebben we nodig gehad om de auto mee te krijgen.
Ik ben blij dat Amsterdam en Rotterdam besloten hebben om met de mondkapjesproef te stoppen. Het kan alleen maar leiden tot miscommunicatie.
Lissabon
Succes
Zo’n twintig jaar geleden verslond ik de boeken en bandjes van succesgoeroes als Tony Robbins, Brian Tracy en Napoleon Hill. Als je maar een duidelijke visie had en vol geloof en optimisme werkte aan de plannen om deze te bereiken, dan zou het succes vanzelf komen. Een heerlijke gedachte die later nog eens werd bevestigd door The Secret en de wet van de aantrekkingskracht. Wat je uitzendt dat krijg je terug. Het waren mooie beloftes waar ik een tijdje mee aan de slag ben geweest.
Ik vind mezelf best wel succesvol, maar of dat nu door The Secret komt? Ik geloof toch niet helemaal dat je succes kan afdwingen door heel hard positief te denken.
Onlangs kwam ik dit gedachtengoed weer opnieuw tegen in de podcastserie van Eindbazen. Allemaal gouden tips voor een succesvol leven, beginnend met visualiseren van wat je wilt.
De verleiding was weer groot, of het klopt of niet. Ik zie mezelf over 10 jaar al helemaal zitten aan de rand van mijn eigen zwembad in Lissabon. Deze gedachte wil ik heus wel vaak uitzenden. Laat maar komen dat zwembad.
Fonta
Je rijdt vanuit Lissabon naar de Ponte 25 de Abril, de rode brug die hoog over de Taag gaat. Als je niet achter het stuur zit, kan je achterom kijken om de prachtige historische stad te zien. Op de heuvels in de verte het Castelo Sao Jorge.
Vooruit kijkend zie je het vertrouwde beeld van Jezus die waakt over de stad. De drukte ligt achter je.
Na de brug rechts richting Caparica en op tijd naar links om nog een stuk naar het zuiden te rijden. Bij Fonta da Telha niet afslaan naar het strand, maar door het bos nog verder doorrijden tot je niet verder mag.
Parkeren, uitstappen en de heerlijke geur van de naaldbomen en de zee opsnuiven. Twintig minuten wandelen door het hooggelegen en dichtbegroeide bos-duingebied. Je brandt je blote voeten bijna aan het hete strand. Ongelooflijke vergezichten over de oceaan. Je bent hier praktisch alleen. Bij de rand van de klif een paadje naar beneden zoeken en door het mulle zand afdalen. Nog een stukje lopen op het strand, uitkleden en de eerste duik in zee. Je voelt je intens gelukkig.
Dit is het paradijs op nog geen half uur rijden van Lissabon.
Lisboa
Lissabon is de stad van mijn dromen. Het licht, de zee, het strand, de prachtige huizen en gebouwen, het klimaat en niet in de laatste plaats de lieve en hartelijke mensen. Elke zomervakantie weer voor het eerst over de Ponte 25 de Abril rijd, gaat mijn hart sneller kloppen.
Ik heb het voorrecht gehad om bijna 3 jaar van mijn leven in deze stad te wonen en werken. Met het hele gezin in een prachtig huis in Lapa. In die tijd was er nog geen facebook en hield ik een Blogger fotosite bij voor de vrienden en familie thuis. Een aantal van deze blogs staan nu op de Di Basi site. Gewoon om mij zo nu en dan even te herinneren aan die mooie stad en die mooie tijd.
Ondertussen droom ik over hoe ik opnieuw voor langere tijd in deze stad zou kunnen wonen. Wie ideeën heeft, laat het me weten.
18 april 2016
Van Lisbon naar Loenen
We zijn weer in Nederland. Een prachtig huis, maar wat is het koud.
De Portugese verhuisauto ging iets te optimistisch over het zandpad en zakte een halve meter weg. Dit is het platteland van Nederland. Gelukkig was er een loonwerker die hem met een grote trekker naar ons huis trok.
20 maart 2009
Verhuisdozen
Zoals we onze blog bijna drie jaar geleden begonnen, zo zullen we ook eindigen: met foto’s van onze verhuisdozen. Want we gaan terug naar Nederland.
Tot onze grote spijt. Het loopt anders dan we verwacht hadden. Maar op dit moment is dit de beste keuze. En we gaan prachtig wonen.
Morgen wordt ons Internetabonnement opgeheven en zijn we niet meer online tot over een paar weken in Nederland. Dan zullen we een nieuwe blog starten over de Nederlandse belevenissen voor onze lieve Portugese vrienden hier. In het Portugees natuurlijk.
Obrigado e até logo.
9 maart 2009
Afscheid
We zijn helemaal niet blij dat we terug gaan naar Nederland en voelden ons daarom niet echt in de stemming voor het geven van een afscheidsfeest. Maar daar dachten onze vrienden anders over. In totaal zijn er zeven afscheidsfeestjes voor ons georganiseerd. Drie voor ons allemaal en de rest voor een van de kinderen. Hier wat foto’s van het feest op school (kinderen en ouders van alle vier de klassen waar onze kinderen zitten en de leerkrachten samen vegetarisch eten in de gymzaal) en het feest van de theatergroep.
27 februari 2009
Mercado
Van onze favoriete markt hebben we nog helemaal geen foto’s op deze blog gepubliceerd. Bij deze dan.
Prachtige openluchtmarkt, in een veel te gevaarlijke bocht van de weg, met hele oude, lokale Portugese marktkoopmannetjes en -vrouwtjes en heel veel fruit en groente van eigen land. Waarschijnlijk niet ecologisch, maar wel heel lekker.
18 oktober 2008
Quintas de Sintra
Bessel heeft vandaag in zee gezwommen en het is nog steeds 26 graden, maar ook in Portugal zien we de eerste tekenen van de herfst. Helemaal in Sintra, wat op een berg ligt en veel kouder is dan Lissabon. We hebben vandaag echt de herfst gezien in Sintra met kastanjes en paddestoelen en bomen met gele blaadjes.
We hebben de zogenaamde Quintawandeling gemaakt. Een wandeling langs de prachtigste Quintas (boerderijen/landgoederen) rond Sintra. En dat zijn er heel veel. Helaas liggen de meeste achter hoge stenen muren en zie je alleen de daken en de toppen van de bomen. Maar altijd zie je de prachtige azelejo naambordjes. Tim was vandaag weer helemaal op dreef met zijn fotocamera. Hier een selectie van de naambordjes die hij heeft gefotografeerd.
11 oktober 2008
Hockey
Twee jaar heeft Tim geen stick vastgehouden. Terwijl het daarvoor toch zes jaar lang twee of drie keer in de week was. Maar vandaag was het weer zo ver. Tim heeft zijn eerste training meegemaakt bij de Lisbon Casuals. Eén van de twee hockey clubs in de Lisbon region. Hockey is een hele kleine sport hier. In het noorden wordt het wat meer gespeeld, maar hier dus slechts twee clubs.
De Lisbon Casuals heeft vooral expats en hun kinderen als leden. De voertaal is Engels. Het hockey is vooral leuk en gezellig. En zo was het.
Tim vond het heerlijk. Lekker rennen, lekker zweten en lekker meppen. En na twee uur training overal spierpijn.
En wij hebben lekker in het zonnetje aan de kant gezeten. In de zon is het nog steeds 29 graden hier. Een mooie middag.
6 oktober 2008
Volta a Portugal
In drie weken een rondje Portugal. Onze Volta a Portugal.
De schitterende natuur van Minho (de “tuin” van Portugal) in het noorden, de bossen van Beira in het midden, de eindeloze droogte en hitte van de Alentejo langs de Spaanse grens en de heerlijke stranden van de Algarve en de Costa Vincentina. Heel veel in de natuur en bergen gewandeld, gezwommen in riviertjes, stuwmeren en watervallen en ook vele stadjes en dorpjes bezocht.
13 september 2008
Mulgrew Miller & Wingspan en de Lisbon Jazz Summer School
Tim heeft een onvergetelijke week gehad. Hij heeft acht dagen les gehad van de Amerikaanse pianist Mulgrew Miller en vier musici uit zijn Wingspanband tijdens de Lisbon Jazz Summer School. Helaas voor Tim was de trompettist ziek thuis in de VS gebleven, maar Tim heeft van Miller en de andere bandleden ontzettend veel geleerd. Hij was de jongste uit de groep en het was even spannend of hij voldoende niveau had, maar hij kon prima meedoen en hij is enorm gegroeid. Hij lijkt wel een jaar ouder. Vol verhalen over de Amerikanen en de andere workshopdeelnemers. En over de muziek natuurlijk. Voor het eerst hebben Tim en ik samen meerder gesprekken gehad over muziek- en jazztheorie en hebben we samen standards gespeeld met Aebersolds meespeelplaten. Want Tim was ’s avonds na de cursus nog lang niet uitgespeeld en ging gewoon door met oefenen. Zaterdag was de finale. Een optreden van de vijf combo’s die tijdens de week gevormd waren. In deze video zie je Tim aan het werk met Mr. Miller himself als presentator.
27 juli 2008
Ministério da Cultura
Ik ben tegenwoordig veel op bezoek bij klanten. En dan kom je soms op de mooiste plekken. Hier het ministerie van cultuur.
De buitenkant heeft hier en daar wat achterstallig onderhoud, maar is prachtig. En de binnenkant is helemaal indrukwekkend. Gangen waar onze woonkamer wel vier keer in de breedte in kan. Meters hoog, rode tapijten, en overal de mooiste kunst aan de muur. Binnen durfde ik echter geen foto’s te maken.
21 juli 2008
Leão Holandês
De Portugees-Nederlandse Kamer van Koophandel heeft ons uitgenodigd voor tochtje met de Leão Holandês. Deze prachtige driemaster al vaak in de haven zien liggen, maar nu dan eindelijk een kans om zelf mee te varen. Fantastisch! Showtje van de Svitzer sleepboten en voor het eerst de brug van de onderkant gezien. Bedankt Kamer van Koophandel en familie Gesink!
14 juli 2008
Route naar kantoor
Toen we nog ons kantoor nog in Alcantara hadden, heb ik een keer de hele route in foto’s getoond. Nu hebben we een nieuw kantoor aan de andere kant van de Tejo en heb ik met mijn telefoon weer wat fotootjes gemaakt. Van de route die ik een paar keer per week per boot en fiets afleg. Elke keer een spectaculaire tocht.
11 juli 2008
YDreams Summerparty
YDreams houdt van feesten. Elke zomer wordt de verjaardag van het bedrijf gevierd. Dit keer samen met de inofficiële opening van het nieuwe kantoor. Olivia was verantwoordelijk voor de organisatie en heeft er een prachtig feest van gemaakt.
Het begon om vier uur ’s middags voor de officiële gasten en eindigde om vier uur ’s nachts (of misschien nog wel later, maar toen sliep ik allang). De hele avond was er live muziek van de vele YBands. Zeer verschillende stijlen. Ik speel in de YBand Soft (jazz, blues, soul) zoals het genoemd wordt en mocht tijdens het officiële gedeelte optreden. Altijd leuk.
10 juli 2008
Palácio de Monserrate
We zijn elke keer weer verbaasd over de prachtige bezienswaardigheden rond Sintra. Een paar weken geleden waren we in Quinta da Regaleira en nu hebben we Palácio de Monserrate bezocht. Een schitterend landgoed in de uitgestrekte bossen ten westen van Sintra. Het paleis is van 1850 en heeft een heel bijzonderen tuin met boomsoorten uit alle continenten. Schitterend! Het paleis zelf konden we alleen van buiten bekijken, want het wordt op dit moment opgeknapt. De restauratie van de buitenkant was klaar. Met zijn roze-rode kleuren en torentjes is het echt een droompaleis.
6 juli 2008
Noite de Estrelas
De school heeft dit jaar iets nieuws ingevoerd: de avond van de sterren.
De kinderen uit de bovenbouw die het afgelopen schooljaar in iets hebben uitgeblonken, konden een ster winnen. Er waren maar liefst twintig categorieën. De echte schoolvakken als wiskunde, taal, biologie, etc., maar ook onderwerpen als behulpzaamheid, vrolijkheid, voorbeeldfunctie.
Als nuchtere Nederlanders hadden we er een beetje moeite mee. Want alleen de allerbeste kregen een prijs. En veruit de meerderheid kreeg helemaal niets. Ook al hadden ze nog zo hard gewerkt.
Maar we waren natuurlijk reuze trots dat onze grote kinderen vijf keer genomineerd waren voor een ster en ook allebei sterren gewonnen hebben (Soesja voor art en Tim en Soesja allebei voor doorzettingsvermogen).
25 juni 2008
De film is klaar
Heel wat bloed, zweet en tranen heeft het gekost, maar vandaag was het zover. De wereldpremiere van onze film. De film waar we met een aantal ouders van de school al sinds de kerstvakantie aan werken.
Gisteren hadden we met de groep acteurs de voorpremiere en hebben we heel veel plezier gehad. Vandaag tijdens de echte uitvoering was het een beetje een anticlimax. Je hebt geen rol meer en kan alleen maar toekijken hoe de kinderen het vinden. Met een toneelstuk, zoals dat van vorig jaar, is dat anders. Dan is het hoogtepunt de uitvoering.
De kinderen vonden bepaalde stukken van de film erg leuk, maar ook bepaalde stukken erg saai. Dit kwam vooral door het slechte geluid. En de lengte van meer dan een uur.
Maar goed, we hebben het toch maar voor elkaar gekregen. En zijn er trots op.
Hier een paar foto’s van de premiere, de trailer en een compilatie van de stukjes waar we echt helemaal trots op zijn of waar we zelf een rol hadden.
In deze compilatie zie je tijdens het maffe dansen op het door Soesja haar klas georganiseerde goededoelenfeest: Soesja dansen en Bas en Olivia aan de camera, vervolgens Bas als Tia Teresinha, mooi regie- en camerawerk van Olivia in de helicopterscene, Bas als Dakarpiloot, Olivia als Deusa Maior, camerawerk van Bas tijdens de paardenscene en tenslotte Bessel die per ongeluk door het laatste shot heenloopt en dat hebben we maar gelaten. Tenslotte de aftiteling, waar onze activiteiten worden opgesomd.
Veel plezier met kijken.
23 juni 2008
Olympiade
De klas van Soesja is keer op keer de beste klas in fondswerving voor een goed doel. Ze hebben al een filmvoorstelling georganiseerd, een braderie, een discofeest, een diner. En nu dan een Olympiade. Op zaterdagmorgen (op Soesja’s verjaardag) in het prachtige Monsanto park.
Er mochten teams meedoen van vijf personen. De katholieke gezinnen op de school zijn natuurlijk groot, dus de teams bestonden vooral uit gezinnen. Vierentwintig teams deden mee. En wij waren natuurlijk ook weer van de partij.
Echt hele leuke spelletjes hadden ze bedacht: zaklopen, touwtrekken, planklopen, steltlopen en nog veel meer. Tien spelletjes.
Soesja stond de hele ochtend bij een soort jeux de boule spel. Na een kort verjaardagsnachtje met vriendinnen en in de hitte van bijna 40 graden vond ze dit heel vermoeiend.
Maar de rest van het gezin was heel actief. Uiteindelijk zijn we derde geworden.
22 juni 2008
Santo António
Gisteren voor de tweede keer het jaarlijkse stadsfeest van Lissabon meegemaakt: Festa do Santo António. Ook wel het sardientjesfeest geheten. Vorig jaar waren we nog echte toeristen. Dit jaar waren we op stap met drie Portugese families. En kwamen we ook nog allerlei andere bekenden tegen. We hebben het gevierd in Madragoa, de wijk die grenst aan onze wijk Lapa. Dit is een echte volkswijk waar vroeger de vissers van Lissabon woonden. Kleine huisjes, nauwe straatjes. Het grootste Santo António feest van de stad wordt in Alfama gevierd, maar hier kunnen ze er ook wat van.
We hebben drie uur aan tafel gezeten, of beter gezegd een tafel bezet gehouden, want er waren massa’s mensen die ook graag een tafel wilden. Maar ja we kregen natuurlijk niet genoeg van het bier drinken en sardientjes eten. Daarna nog gedanst op het pleintje verderop. Topavond!
13 juni 2008
Gisteren naar Rock In Rio (www.rockinrio.com) geweest. Het grootste popfestival van Portugal, met versies in Spanje en natuurlijk in Rio de Janeiro. Bijna 500.000 bezoekers op vijf avonden. Allerhande genres. Voor oud en jong. Wij zijn naar de avond van de punkrock geweest (geloof ik). Absoluut niet onze stijl, maar ja we hadden vrijkaarten en de ervaring was geweldig. We hadden toegang tot de VIP-tent met lekker eten en champagne. Van de muzikanten op het verre podium was helemaal niets te zien, maar op de grote beeldschermen konden we alles volgen. Eigenlijk hetzelfde als wat de kinderen thuis jaloers op TV zagen.
Om elf uur hadden we het zo’n beetje wel gezien, maar op weg naar de uitgang kwamen we Tiago en Filipa tegen. Colega’s van ons schoolfilmproject. Met hen nog even doorgefeest. Om half twee begon de laatste band: Linkin Park (?). Om 3:00 uur waren we thuis. Tiago en Filipa zijn back stage doorgegaan tot 8.00 uur ’s ochtends. Tiago heeft al VIP kaarten voor de Madrid versie van Rock In Rio, maar ik geloof dat één versie van dit evenement wel even genoeg is.
7 juni 2008
Quinta da Regaleira
We zijn zondag naar het sprookjeskasteel Quinta da Regaleira in Sintra geweest. Fantastisch. Het kasteel misschien een beetje te veel ornamenten, fresco’s en tierelantijntjes, maar zeer indrukwekkend. Er was geen stukje muur niet beschilderd.
De tuin was één groot avontuur, met doolhoven en meters diepe putten waar je via wenteltrappen naar beneden kon. Praktisch niet kunstmatig verlicht (echt Portugees) dus stikdonker en extra spannend. Ook grotten en ondergrondse riviertjes waar we door en omheen moesten. Groot succes. (Excuses voor de slechte kwaliteit van de foto’s. Gemaakt met telefoon.)
2 juni 2008
Maps for Lisbon
Sinds twee maanden ben ik weer helemaal in het GIS-veld bezig. YDreams heeft het Portugese kadaster en Microsoft bij elkaar gebracht, wat er toe heeft geleid dat heel Portugal in Virtual Earth bedekt is met zeer gedetailleerde luchtfoto’s van het kadaster (maps.live.com). In ruil voor het beschikbaar stellen van deze luchtfoto’s, mag elke Portugese overheid gratis van Virtual Earth gebruik maken. En YDreams is nu natuurlijk de partij die op basis van deze software implementaties kan doen bij organisaties. Ik zelf, om precies te zijn. Samen met Microsoft zien we allemaal leuke kansen en die proberen we nu te verwezenlijken.
Natuurlijk wil ik privé ook graag van de hoed en de rand weten van deze techniek. En in de hobby avonden heb ik een kleine applicatie gemaakt.
In Virtual Earth heb je ook prachtige bird’s eye foto’s zoals Microsoft ze noemt. Klik hier voor een beeld van ons huis. Maar het is ook zeer de moeite waard om eens in Nederland in te zoomen.
18 mei 2008 by dibasi in Apps, Lisboa and
Eerste filmresultaten
Hier dan een impressie van de eerste opname-avond van de film die we maken. Je ziet de twee directors Olivia en Alexandre druk overleggen met de scenarioschrijver Miguel.
Van de buitenopnamen bij het kasteel van Sintra. Drie uur editen voor één minuut film. Dit gaat ons nog heel veel tijd kosten.
20 april 2008
Praia da Ursa
Een prachtig nieuw strand ontdekt: Praia da Ursa. Niet met de auto bereikbaar. Alleen langs een klein paadje bijna loodrecht naar beneden klimmen. Allemaal bloemen, schitterende vergezichten, hele aparte sfeer. En twee heel bijzondere rotsformaties in de zee.
13 april 2008
Bela kan fietsen
Vanwege de vele heuvels wordt er in Lissabon bijna niet gefietst. We waren daarom bang dat Bela nooit fietsen zou leren, omdat we nergens kunnen oefenen. Totdat we weer aan het rolschaatspleintje beneden bij de haven dachten. Na twee keer intensief oefenen met een rennende Soesja kon Bela het. Fantastisch.
En nu elke zondag hardropen en fietsen op één van de weinige fietspaden van Portugal: langs de zee bij Cascais. Heerlijk en stoer.
13 april 2008
Kinderopvang
Gisteren mochten onze kinderen weer eens als fotomodel optreden in een project van YDreams. Delta de grootste koffieproducent van Portugal heeft bij YDreams allerlei leuke producten gekocht om de kinderen van de werknemers te vermaken in de meest luxe naschoolse kinderopvang van het land. Tim, Soesja, Bessel en Bela YDreams treden op in de promotievideo. Daarna zijn we naar het prachtige Evora geweest.
14 maart 2008
Movie
Hier de eerste foto’s van een bijeenkomst van de filmploeg. Al vanaf december vorig jaar zijn we met een aantal mensen de productie van een echte speelfilm aan het voorbereiden. Wij willen integreren, dus we doen weer fanatiek mee. Maar wat een opgave. Werken met Portugezen is niet altijd een pretje. Helemaal niet als het in hun vrije tijd gebeurt. Alleen maar geschreeuw en gelach en geen planning of actie. Olivia zal er de komende tijd nog wel wat meer over schrijven, want die ergert zich al helemaal dood.
Heel spannend allemaal dat filmen. We kunnen niet wachten tot de eerste filmdag.
6 maart 2008
Magoito
De trouwe bloglezers onder jullie zullen dit prachtige strand misschien herkennen. Het heet Magoito en is wat verder van Lissabon. Als we in een avontuurlijke bui zijn, gaan we erheen. Verschillende gasten zijn al met ons meegeweest naar dit strand.
We hebben een paar dagen Carnavalsvakantie en dan is het tijd om erop uit te trekken.
Magoito is prachtig! Niet zo’n groot strand, maar als het laag water is kan je kilometers lopen in een zeer vervremende omgeving.
14 februari 2008
Lagoa de Albufeira
Wandeling rond dit prachtige zoutzoete binnenmeer.
13 februari 2008
Carnaval
Vorig jaar regende het, maar nu konden we eens kijken hoe Carnaval gevierd wordt hier.
Maandagavond naar het Casino. Daar was een Carnavalsfeest met 70’s disco en Boney-M. Olivia had zich echt geschminckt. Ik had alleen maar een pruik op. Iedereen was verkleed.
Het was ons het hele weekend al opgevallen: als het Carnaval is dan verkleed je je: oud of jong, aan het feesten of gewoon tijdens het boodschappen doen. Heel raar om volwassenen als een koe in de auto te zien zitten.
Op dinsdag was het tijd voor de Carnavalsoptocht door het centrum. Geen praalwagens, maar gewoon weer verkleed en dansend in een optocht lopend door de stad. Op het ritme van de Braziliaanse trommelaars.
6 februari 2008
Vriendjes thuis
We wonen nu al zo lang in dit land, dat we niet vaak meer vergelijkingen maken met Nederland en hoe het was toen we daar nog woonden. Maar soms, doen we dat natuurlijk nog wel. Als het hier prachtig weer is (zoals nu) en in Nederland nog steeds winter. Of als er zich een situatie voordoet dat we weer even zo aan Nederland moeten denken. Bijvoorbeeld als er vriendjes bij ons komen spelen en we met een hele groep aan tafel zitten, wat hier bijna niet voorkomt.
Het spelen met vriendjes thuis is hier veel minder dan in Nederland. Waarschijnlijk doordat de meeste kinderen met de auto gebracht worden naar school en het dan zo’n geregel is, maar ook omdat de kinderen gewoon doodmoe zijn na een schooldag van 8:30 tot 17:00.
Maar…soms komen er toch kinderen met ons mee naar huis. Op de foto zie je Michael met Tim. Tim heeft een Warhammer rage veroorzaakt op school en Michael heeft van de kerstman nu 100 soldaatjes gekregen. Hier wordt hard aan geverfd op school en soms dus ook bij ons thuis.
24 januari 2008
A happy Now&Wow in 2008!
De kerstvakantie is altijd goed om te knutselen aan hobbyprojecten.
Deze kerstvakantie heb ik de Now&Wow site verder vernieuwd.
Now&Wow is voor PC-gebruikers die zo nu en dan een pauze nodig hebben, even hun hoofd leeg willen maken en bewust willen zijn van hoe het nu met ze gaat.
Kijk op http://www.nowwow.org/
2 januari 2008
Kerst 2007
Zo zien onze geliefde stranden er in de winter uit.
28 december 2007
YDreams Party
Gisteren was de jaarlijkse YDreams Christmas Party. Volgens velen het beste YDreams feest ooit. Een echte kerstsfeer in de prachtige entourage van Bluescafé.
Er speelden maar liefst 4 YBands. Er werken zoveel muzikanten by YDreams dat ze niet meer in één bandje passen. Bovendien is de muzieksmaak van velen nogal verschillend. Veel hard rock en punkachtige muziek, maar ook jazz, blues en funk. Dat laatste alleen van YBand1 waar ik zelf deel van uitmaak. YBand1 had dit jaar een een gastsolist: jawel Tim. Met alle bandjes samen hebben we zelfs een kerstcd gemaakt waarop Tim een prachtige, toepasselijke, Summertime laat horen.
20 december 2007
Kerst op school
Een beetje katholieke school voert natuurlijk een traditioneel kerstspel op rond kerstmis. Bessel was dit jaar Maria. Ze deed het toch zo goed. Ze hoefde niets te zeggen, alleen maar heilig zitten. Wel een kwartier lang. En ze gaf geen krimp. Heel heilig. Terwijl er om haar heen van alles gebeurde.
Bela moest een liedje zingen met de klas. Hij had er helemaal geen zin. Alleen maar boos en de boel traineren thuis. Het aantrekken van de speciale donkere broek en trui duurde eindeloos. Uiteindelijk waren we precies op tijd op school (nadat de juf van Bessel al ongerust had opgebeld waar we bleven). Op school bleek dat Bela een uur eerder had moeten optreden. Hij hoefde dus niet meer op het podium en was voor niets zo boos geweest.
19 december 2007
Feest
We hebben ons eerste feest gegeven in Portugal. Een supersucces! We genieten nog dagen na.
Olivia had een prachtige uitnodiging gemaakt en we hadden zo’n 70 mensen uitgenodigd. Van de school, van het werk, uit de buurt, een paar Nederlanders.
In verband met de vele kerstdiners die hier rond deze tijd gegeven worden was niet iedereen er, maar wel een heel huis vol. En iedereen was zo blij. De mensen waren natuurlijk nieuwsgierig hoe die Nederlanders dat doen een feestje organiseren, maar iedereen was ook in de stemming van “dit wordt heel leuk”. Zeer veel verschillende mensen, maar het mixte prima. Iedereen praatte met iedereen. Iedereen genoot van het heerlijke en vele eten wat Olivia gemaakt had. En we hebben zelfs uren gedanst. Heerlijk. En nog beter: we realiseren ons dat we hele lieve, leuke vrienden hebben in dit land. Nu wonen en horen we hier helemaal echt.
18 december 2007
Viooluitvoering
Voor het eerst hebben Bessel en Soesja een concertje gegeven op hun viool. In het zaalje van de de school waar hun vioolleraar Denis les geeft. Dit is een gewone school met extra veel aandacht voor muziek. Heel leuk om hier rond te lopen. Muziek uit alle kamertjes. Maar ook wel weer vergane glorie. Mooie ruimtes met veel ornamenten en klassieke stoelen, maar slecht onderhouden, zoals zo vaak in Portugal.
Bessel mocht de aftrap doen. Zij was zenuwachtig, maar het ging geweldig. Soesja had een week niet geoefend door de drukte op school en had het zwaar. Toen er ook nog om de paar seconden een autoalarm afging buiten, waren een paar foutjes onontkoombaar. Maar…als enige helemaal uit haar hoofd gespeeld. Een goede ervaring en Denis heeft al weer plannen voor volgend jaar.
11 december 2007
Sinterklaas 2007
Als dan Sinterklaas aankomt in Lissabon, dan realiseer je je dat de tijd vliegt. Al de tweede keer sinds onze komst in Portugal dat we hier Sinterklaas vieren. Weer met de boot, weer met zwarte pieten en weer met een Hollands feestje in Blues cadé. Maar minder uitgebreid dan vorig jaar. Bijna geen tijd om kadootjes te kopen, dus alles de laatste avond bij El Corte Ingles (een soort Bijenkort in het kwadraat). We kwamen om half 10 ’s avonds binnen en om 12 uur hadden we voor iedereen kadootjes. En precies wat ze op dat moment op hun verlanglijstje hadden staan. Iedereen blij de volgende dag. Ook Zé Miguel, een vriendje van Tim die bij ons logeerde en voor het eers Sinterklaas meemaakte, was gelukkig met zijn eerste chocoladeletter.
1 december 2007
Rugby
Rugby (op zijn Portugees uitgesproken als rreebie) is helemaal hot hier. Dat komt omdat Portugal mee heeft gedaan aan het WK afgelopen zomer in Frankrijk. Als amateurs tussen alleen maar profs.
Het was een geweldige prestatie dat Portugal deze eindronde gehaald heeft. Helaas is het land als laatste geeindigd in de poule.
Voor de Portugezen zijn de spelers van het nationale rugbyteam absolute helden. Vooral omdat ze zo hard het volkslied zongen, met de tranen op de wangen.
Miguel, de vader van Duarte (http://www.youtube.com/watch?v=DhHMP_qh2Oc), een vriendje van Bela, speelde in het nationale team. Super energieke man. Kan niet langer dan 10 seconden stilstaan. Zijn zoontjes zijn net zo. Stoeien en rennen, de hele dag. Als het even kan met Bela, die ook erg van duwen, trekken, hollen en stoeien houdt op school. De hier getoonde foto’s zijn van het feestje van Duarte. De activiteit? Rugby natuurlijk.
Alle kinderen willen nu rugby spelen. De clubs hebben op een normale zaterdag bijna 200 jongetjes op het veld rondrennen. Ook op het schoolplein wordt hard gerugbied. Zo hard dat Tim, die ook al bekeerd is tot rreebie, deze week zijn duim uit de kom had. Hij moet hem nu twee weken in een mitella houden. Ik hoop maar dat hij daarna wat rustiger aan doet. En van zijn voornemen afziet om, gestimuleerd door Miguel, bij een rugbyclub te gaan. Miguel zei dat een duim uit de kom regelmatig voorkomt tijdens het rugbyspel. Echte rugbiers duwen die duim dan even terug en spelen gewoon verder.
20 oktober 2007
Ballonvaart over de Alentejo
De Nederlandse kamer van koophandel in Portugal verlootte een gratis ballonvaart en wij hebben hem gewonnen.
Een geweldige ervaring! Eerst meehelpen om alles op te tuigen en toen de lucht in. Een dik uur zweven over de heuvels van de Alentejo vlakbij de Spaanse grens. Helaas waren de batterijen van onze fotocamera snel leeg en hebben we maar een paar foto’s kunnen maken. Maar ze geven toch een indruk van het prachtige uitzicht.
14 oktober 2007
Benfica – Shakhtar
Voor het eerst van mijn leven in een groot voetbalstadion geweest
Ik was uitgenodigd door Henrique van Vodafone om samen met hem en duizenden anderen de Champions League wedstrijd Benfica – Shakhtar te bekijken. Erg saaie wedstrijd. Ik was vooral onder de indruk van het gezang van de vaste supporterskern. Non-stop en keihard.
Het kleine groepje Oekrainse supporters had een volledig geisoleerde plaats in het stadion, maar kon ook heel wat kabaal maken. Helemaal toen Shakhtar op 1-0 voorsprong kwam. Dit was ook de eindstand.
Verder gegeten, gedronken en gepraak in de Champions Club. En gezwaaid naar mijn collega Antonio die met Vodafone’s concurrent Portugal Telecom in een andere VIP lounge zat.
27 september 2007
Serra da Estrela
Hoogste bergen van Portugal (die ze hebben opgerekt tot 2000 meter door er hele futuristische torens neer te zetten). De Serra da Estrela is bekend om zijn enorme stuwmeren (waar je heerlijk in kan zwemmen), de berghonden (die ze als puppies verkopen in de toeristenwinkeltjes langs de weg, ah zielig), de heerlijke estrelakaas en het skiën in de winter.
Wij hebben de stoeltjeslift genomen naar beneden en hebben een prachtige wandeling gemaakt en gentianen gezien.
14 september 2007
Siësta
Bij onze bovenburen wordt het huis rigoreus verbouwd. Ze wonen tijdelijk in een ander huis en de werkmannen zijn al meer dan een half jaar bezig. Met al de overlast van lawaai en stof die erbij hoort. Tijdens de lunch breekt er altijd een heerlijke stilte aan. Geen Portugees slaat zijn (warme) lunch over, dus ook de bouwvakkers niet. En na de lunch siësta. Niet in het huis of in de auto, maar gewoon buiten op de stoep. De drempel van ons portiek is het kussen.
1 september 2007
Drie premières in één week
Behalve de laatste week van het schooljaar en de week van Soesja’s verjaardag was het ook de week van de premières. In Arnhem zijn we wel eens naar de première van het Oostpooltheater geweest of van een gezelschap van de HKA, maar nooit hebben we drie premières in één week gezien. Oivia heeft drie culturele premières bezocht deze week en Bas twee.
De eerste was de opening van het internationale filmfestival: Lisbon Village Festival. De film was Lovebirds van de Portugeze regiseur Bruno de Almeida. Olivia had vrijkaarten gekregen omdat de organisatie van het festival graag YDreams als sponsor wilde. YDreams had niet gesponsored en we waren helemaal niet van plan er naartoe te gaan, maar zo’n festival is natuurlijk weer een kans om een onontdekt deel van Portugal mee te maken en we besloten een half uur voor aanvang toch maar te gaan. Ons helemaal niet realiserend dat het hier echt om een officiele première ging. We hadden dus geen lange jurk en smoking aangedaan, wat ook niet echt hoefde, maar toen we met de taxi voor de oudste en mooiste bioscoop van de stad stopten, was er wel een rode loper, mooi aangeklede mensen en en heleboel fotografen. Wij probeerden ons een beetje naar de zijkant te bewegen om niet te veel op te vallen, maar de fotografen hadden ons gespot en we moesten uitgebreid poseren. Twee blonde mensen met blauwe ogen: dat moesten beroemde buitenlandse gasten zijn. Erg ongemakkelijk (de kans is groot dat we ergens in de roddelbladen zijn opgedoken).
Toen we de bioscoopzaal binnenkwamen was er een heel centraal vak voor de VIP genodigden. We mochten gaan zitten waar we wilden van de stoelaanwijzer. Het was nog tamelijk leeg en brutaal als we zijn, namen we meteen op de tweede rij in dit vak plaats. Meer dan een half uur later dan gepland starte de film. Ondertussen was de bioscoopzaal afgeladen vol, en konden sommige mensen niet eens meer een stoel bemachtigen. Toen de film begon en we alle acteurs één voor één op het doek zagen verschijnen, begrepen we dat we prezies op de rij van al deze acteurs zaten. En op de rij van de minister en van allerlei andere hoogwaardigheidsbekleders. Voor de tweede keer die avond voelden we ons een beetje opgelaten, maar onze buurman zei dat we maar het beste konden blijven zitten, we hoorden er immers bij. Na de première was er natuurlijk een receptie met champagne en muziek. Een hippe Belgische DJ draaide plaatjes. We waren moe en hebben niet echt ons best gedaan om praatjes aan te knopen. Gewoon mensen gekeken en ons verbaasd over hoe klein acteurs eigenlijk in het echt zijn als je ze daarvoor net op het grote doek gezien hebt.
Tweede première deze week was van het nationale Portugese ballet: Ever Near Ever Far van Heinz Spoerli op muziek van de vijfde van Mahler. Hier is Olivia naar toe geweest met onze buurman de Nederlandse ambassadeur. Er danste een jongen die we het weekend ervoor op een feest ontmoet hadden. Was het goed Olivia? Ja het was goed.
De derde première was van Introdans. Jawel Introdans uit ons geliefde Arnhem. Het gezelschap wat we al zo vaak in de Arnhemse schouwburg bewonderd hebben. Ze speelden Fast Food op het Sintra Culturele Festival. Opnieuw was het onze Nederlandse vriend de ambassadeur die voor kaartjes had gezorgd. Samen met de nieuwe en gepensioneerde culturele attaché waren we net op tijd in Sintra om de voorstelling te zien. Fantastisch. Het was het gezelschap voor de jeugd. Wat zijn die mensen ontzettend goed. Na de voorstelling nog achter de coulissen gekeken en daarna wat gedronken in een hele leuke Braziliaanse bar met goede live muziek in het verder oersaaie Sintra. Supergezellig. Lekker over Arnhem gepraat en over gemeenschappelijke vrienden.
24 juni 2007
Santo António
12 juni: dag van de Heilige António. Dag van de beschermheilige van Lissabon. En vooral dag van de Sardinas. Kilometers tafel in de nauwe straatjes van Alfama en vele andere wijken, houtskoolvuurtjes om de 25 meter, veel bier en wijn, heel veel muziek en dans en nog veel meer mensen. Hét feest van de stad. Fantastisch! Portugezen weten hoe ze feest moeten vieren. Dagen lang.
12 juni 2007
Grupo 1 de Junho
1 juni is de internationale dag van het kind. Een dag die hier in Portugal echt gevierd wordt. Met kadootjes en zo. En met extra aandacht van de ouders voor hun kinderen. Op Colégio de Santa Maria voeren de ouders al een aantal jaren een toneelstuk op voor de kinderen op deze dag.
En natuurlijk werden wij gestrikt om hier aan mee te doen. Normaal mag maar één van de beide ouders meedoen, maar omdat wij nu eenmaal speciale buitenlanders zijn deden wij beide mee. Tenminste tijdens de repetities. Uiteindelijk moest Olivia helaas afhaken op de dag van de uitvoering zelf, omdat ze bij een opening moest zijn van een kinderdagverblijf ergens ver weg in de binnenlanden van Portugal waar YDreams allemaal mooie interactive spellen voor had gemaakt.
De repetities waren een prachtige voorbeeld van hoe verschillend Portugezen zijn van Nederlanders. We hebben er wel tien gehad geloof ik. Overdreven veel. Steevast spraken we af om 9:00 uur ’s avonds, maar begonnen we pas na tienen en soms zelfs na elfen. De eerste paar keren gingen alleen over welk toneelstuk we zouden gaan spelen. Heel veel geouwehoer, gelach, geschreeuw, gesnoep en heel weinig beslissingen. Aan het einde van de eerste bijeenkomst werd Olivia gevraagd wat ze van een bepaald onderwerp vond (een songfestival o.i.d. geloof ik). Ze zei heel direct (zoals alleen Nederlanders dat kunnen) dat ze het maar niets vond. Oef, dat kwam hard aan. Iedereen vond het leuk, ze hadden over niets anders gepraat deze avond en nu zo’n hard oordeel. Maar het werd wel onmiddelijk geaccepteerd en de volgende repetitie werd eensluidend besloten geen songfestival, maar de Sound of Music uit te voeren.
Ik was er de eerste repetitie niet bij en na die tijd werd mij constant de vraag gesteld wat Olivia me over de repetitie en de mensen had verteld. Hoe Olivia ze ook verzekerde dat ze hele aardige dingen had gezegd, vertrouwden ze het niet. Ze waren echt een beetje onzeker, zoals dat in de Portugese volksaard zit.
De rest van de repetities werd het geouwehoer, gelach, geschreeuw en gesnoep niet echt minder. We gingen natuurlijk elke keer weer braaf naar de gymzaal van de school, maar het waren lange avonden. Gelukkig maakten de borrels aan het eind van de avond in het buurtcafé de Esquina veel goed.
Sound of Music dus. En ik was Ralf. Hoefde gelukkig niet meer dan twee zinnen te zeggen en was verder verantwoordelijk voor het geluid. Het op het juiste moment aan- en uitzetten van de liedjes als je de taal toch maar zeer beperkt begrijpt, was een moeilijke opgave.
Uiteindelijk werd deze Sound of Music ook een soort songfestival. Alle hits van het moment werden gespeeld en gezongen. Voor mij betekende het heel veel dansen. Onder andere met Lisl op een zeer langzaam schuivelnummer. Lisl vond het zeer genant, wat het dansen niet echt ten goede kwam.
Het toneelstuk was natuurlijk een groot succes. Een van de ouders had gratis Hagendas ijsjes geregeld en halve liters cola voor alle kinderen.
We hadden echte planten op het podium en een beamer voor de decors. Schmincken daar doen ze hier niet aan in Portugal en ook onze kostuums waren zeer beperkt. Eigenlijk waren het gewoon onze normale kleren. Heel anders dan op de Heijenoordschool. De stereo installatie was het gelukkig professioneel. Tenminste tot het één na laatste nummer, toen kwam er zoveel rook achter uit de kast en begon het zo te stinken dat ik wat nauwkeuriger moest kijken wat er aan de hand was. De bedrading was letterlijk roodgloeiend en er reste mij niets anders dan de boel uit te zetten. Grote teleurstelling natuurlijk. Maar er was gelukkig nog ergen zo’n gettoblaster waarmee we het laatste liedje hebben kunnen afspelen. En ik had de school behoed voor een brand.
Na het laatste liedje barste het gejuich van de kinderen los. Ze kregen er niet genoeg van ons één voor één op het podium te roepen.
Na de uitvoering natuurlijk weer naar de Esquina, waar allerlei lekkere hapjes en drankjes klaar stonden voor ouders en kinderen.
1 juni 2007
Luchtfoto
Het vliegveld van Lissabon ligt midden in de stad. Eén van de aanvliegroutes gaat over onze wijk. Toen ik in maart vanuit Nederland terugvloog, volgde ik exact de route die de meeste vliegtuigen nemen: recht over ons huis. En wat had ik een mooi uitzicht.
1 juni 2007
Premio Pesoa
22 mei was het zover: Antonio Camara, hoogleraar aan de Nieuwe Universiteit van Lissabon en CEO van YDreams ontving uit handen van de Portugeze president de Premio Pesoa. De meest prestigieuze prijs voor kunst, cultuur en wetenschap van het land.
Zeer vereerd waren we met de uitnodiging dit evenement bij te wonen. Samen met onze Nederlandse Geodan-vriend Henk Scholten en nog wat naaste vrienden en familie van Antonio waren we de enige uit de directe omgeving van Antonio die dit evenement mochten bijwonen. Voor de rest was er de top van Portugal’s bedrijfsleven. En drie collega’s van YDreams die Antonio had uitgenodigd om de technologische stand van zaken in 2015 te presenteren (en ondertussen sluikreclame te maken voor YDreams). De vooruitstrevende visie van Antonio over de toekomst was de reden dat hij deze prijs gekregen heeft.
24 mei 2007
Surfles
We hebben surfles. Ontzettend moeilijk om de take-off te doen (op de plank te gaan staan). Spierpijn overal. Maar alleen al het peddelen op de wijde oceaan is indrukwekkend en kicken. We hebben een nieuwe hobby! De docenten zijn super. Hier een korte impressie van de les. We zullen hier vast nog veel vaker over berichten.
24 april 2007
Sintra
Afgelopen weekend zijn we dan eindelijk naar het mooie paleis Castela de Peňa in Sintra geweest.
Bijna wekelijks rijden we naar het strand aan de westkust en dan zien we die enorme berg met daarboven op het paleis. Maar tot nu toe vonden we het veel te druk in het toeristische Sintra om deze berg te beklimmen.
We maakten een kleine wandeling door het stadje en opeens waren we op de weg naar boven. Geen idee hoe ver het paleis was, maar het idee om daar naartoe te lopen werd heel aantrekkelijk. Anderhalf uur later kwamen we er dorstig en vermoeid boven aan. Maar wat we daar aantroffen was de klim meer dan waard: een majestueus uitzicht over Lissabon, Sintra en de oceaan, en een zeer bijzonder paleis. Met een hele rare bouwstijl, vrolijke kleuren en alle kamers nog precies zo als de koningen ze gebruikten twee/drie eeuwen geleden.
24 februari 2007
Streekplan in Portugal
Nog maar net bekomen van een flinke griep, mocht ik 25 januari voor het eerst in het openbaar spreken in Portugal. Op een door ons zelf georganiseerd congresje over inspraak. Ik had wat materiaal van oud collega’s gekregen uit Nederland over het streekplan proces in Gelderland.
De workshop was een groot succes. Veel enthousiaste reacties en volgende week ben ik bij de staatssecretaris uitgenodigd om te kijken wat we als bedrijf zouden kunnen doen bij inspraakprocessen. Dat er echt formele, geschreven reacties komen van burgers is iets wat ze hier niet gewend zijn.
27 januari 2007
R.I.P Volvo 760
Onze prachtige rode Volvo uit 1986 is niet meer. Een paar weken geleden hebben we hem helaas, helaas naar een Portugees sloopbedrijf moeten brengen. Niet omdat hij niet meer reed. We zijn nog met 150 km/uur naar de sloop geraced. Wel met enorm veel kabaal vanwege de kapotte uitlaat. Maar met de Nederlandse wegenbelasting en het benzineverbruik van 1 op 4, 1 op 5 werd het toch een beetje te duur om de Volvo te houden.
Waarschijnlijk zijn er nu enhousiaste Portugesen aan het sleutelen met de onderdelen. Of misschien rijdt ie in z’n geheel wel weer ergens rond. Op de foto zie je een boze official die niet wilde dat we foto’s maakten. Maar we wilden natuurlijk wel extra bewijs hebben dat de auto echt naar de sloop is gebracht.
Gelukkig is het Portugese vrijwaringsbewijs goed bevonden door de Nederlandse RDW. Scheelt weer heel wat maandelijkse Euro’s. Alleen kunnen we niet meer de blits maken met het rode monster.
19 januari 2007
YDreams Awards
Dit is eigenlijk nog nieuws van 2006, maar we willen het jullie niet onthouden. December was de maand van de awards.
Onze directeur Antonio Camara heeft 15 december de meest prestigieuze prijs van Portugal gewonnen voor kunst en wetenschap: de Prémio Pessoa. Voor zijn werk als zeer innovatieve professor en ondernemer. Een zeer grote eer en 50.000 euro.
De dag dat het bekend werd, is ons kantoor overspoeld door journalisten van kranten, tijdschriften, maar ook van televisie. YDreams was al een bekend bedrijf in dit land, maar nu is dit helemaal het geval. De zaterdag voor de kerst hebben we voor het eerst een Portugese krant gekocht sinds we hier zijn (vooral omdat er een gratis DVD bij zat van Senor Grinch), en er zat een magazine bij met op de voorpagina Antonio en een artikel van 5 pagina’s.
Olivia en ik hebben ook een Award gekregen. Een zogenaamde YDreamer of the Year Award. Een grote grap natuurlijk, maar we zijn er wel trots op.
Het zit zo: YDreams heeft de traditie om in december een kerstdiner te organiseren voor het personeel. In 2005 betekende dat een feestje voor 35 mensen, nu in 2006 een partij voor 155 (!) collega’s. Olivia heeft als organisator goed werk gedaan, want het was een geweldige avond.
Onderdeel van de traditie is dat er YDreamer of the Year Awards worden uitgeloofd voor collega’s die op de een of andere manier zijn opgevallen. Veel humor en niet echt werk gerelateerd. De YDreamer of the Year worden gekozen door collega’s, dus als je een Award wint ben je wel opgevallen. Iedere Ydreamer wordt genomineerd in een bepaalde categorie en maakt een kans. Het hele kantoor hing (en hangt nog steeds) vol met A4-tjes waarin collega’s elkaar promoten. Erg grappig.
In totaal zijn er 20 categorieen en dus 20 mogelijke winnaars.
De categorieen waren dit jaar filmgerelateerd. Olivia werd de winnaar van Lost in Translation (These YDreamers came from other countries and they usually don’t understand us and/or they speak in the most funniest ways!) en ik van Austin Powers (He/She absolutely loves those flashy fashionable clothes, with all those strange colours and odd materials!). Nee… we nemen het niet te serieus, maar het is leuk dat we zijn gekozen.
En voor de rest heb ik op de feestavond lekker muziek gemaakt met de YBand. Of eigenlijk één van de vier YBands. Er werken nogal wat muzikanten bij YDreams.
4 januari 2007
Sinterklaas in Lissabon
Sinterklaas komt ook in Portugal. Niet op 5 december natuurlijk, want dan moet hij in Nederland zijn, maar op 2 december. Met zijn prachtige driemaster Leon Holandes en allemaal Zwarte Pieten die gewoon Nederlands praten. En allemaal Nederlandse kindjes, met hun papa’s en mama’s die erwtensoep, gevulde speculaas en pepernoten eten in Cafe Blues op de kade van de Taag. Sinterklaas was zelfs zo aardig om ook nog kadootjes voor ons mee te nemen. Maar wij hadden dan natuurlijk ook zelf de mooiste Zwarte Pietjes bij ons. Die hadden wel een kadootje verdiend.
Soms is het hier net Nederland. Heel soms.
11 december 2006
Boeien op het strand
Het is alweer november als ik dit schrijf en op dit moment is het de zomer van St. Maarten. Prachtig weer, 24 graden en nog steeds het hele weekend op het strand.
Maar in oktober hebben we wat slechtere dagen gehad. Veel regen en storm ’s nachts. En soms ook overdag. Maar op deze dagen komt gelukkig elke dag wel een tijdje de zon tussen de wolken door.
En wij laten ons natuurlijk door de wolken en de buien niet hinderen en gaan op zaterdag toch naar het strand te gaan. Zo ook 21 oktober.
Tim was stoerder dan stoer met zijn surfboard tussen tientallen andere surfertjes. En ik heb tussen de immense golven nog even lekker gezwommen. Tijdens een wandeling op het strand stuitten we op een enorme tros boeien. Bela wilde ze allemaal meenemen, maar het waren er teveel en ze zaten vertrikt in een net.
Gelukkig heeft hij de dag erna nog wel twee boeitjes gevonden.
Tim had de woensdag ervoor al een enorme oranje boei gescoord. Speciaal voor Opa Hans hebben we deze even op de foto gezet. Ooit zo’n boei op Vlieland gevonden?
15 november 2006
Kia Carnival
Eindelijk hebben we dan onze Portugese auto gekregen: een Kia Carnival.
Het was niet de stoere four wheel drive waar we op gerekend hadden, die was te duur (auto’s zijn hier veel duurder dan in Nederland, omdat je meteen de wegenbelasting betaald voor een aantal jaren). Maar we zijn ontzettend blij met deze auto. Bijna drieduizend kilo, een enorme moter en ontzettend groot. Alle kinderen een eigen luxe fauteuil en dan ook nog ruimte voor bagage.
We hebben er meer dan drie maanden op moeten wachten, omdat de auto nog zo nieuw is. Volgens mij is het zo’n beetje de eerste die in Portugal rond rijdt. We hebben gisteren getankt en iedereen stond vol bewondering te kijken.
Maar… zoals je dat we vaker hoort, hebben we ook al de eerste krassen op de auto. Een dag nadat we hem hebben gekregen is de Kia geschampt door een vrachtwagen. Een vrachtwagen die zeer in overtreding was (reed achteruit onze straat in waar helemaal geen vrachtwagens mogen komen, was veel te breed en reed tegen het verkeer in), maar allemaal met hulp van een zeer onnozele politieman. Deze politieman begreep wel dat hij fout was, maar gaf alle schuld aan de chaufeur van de vrachtwagen. Olivia was gelukkig thuis en met hulp van een collega hebben we de verzekeringspapieren ingevuld. Toen de politieman zag dat het allemaal wel goed kwam, was hij snel vertrokken. Hij bleef niet tot alles was opgelost. Waarschijnlijk bang dat de even onnozele chaufeur zou bedenken dat het eigenlijk de politieman was die hem in deze vervelende situatie had gebracht.
De auto heeft nu wat krassen, maar is er niet minder mooi om.
En nu moet onze arme Volvo naar de sloop. We hebben er geen vertrouwen in dat we hem succesvol kunnen importeren in Portugal.
11 november 2006
Jazz in Lisbon
Eindelijk heb ik muziekvrienden gevonden in Lissabon. In Hot Clube de Portugal, de hottest jazz club in town.
Een maand geleden waren Olivia en ik al in de jazzclub OndaJazz geweest. Hier speelde een bandje dat nu eens niet de bopstandards van Miles Davis vertolkte, maar de latere, electronische muziek van deze jazzlegende. Het was ons eerste avondje uit in Lissabon, de sfeer was goed en de muziek veelbelovend. Er gebeurde tenminste iets op jazzgebied in deze stad.
Vervolgens aan het werk, kinderen naar school, druk, moe en geen puf meer om er ’s avonds nog eens op uit te gaan om muziek te zoeken. Twee weken geleden heb ik een heuze team buildings-, missie-visiebijeenkomst georganiseerd en had ik aan het eind van de avond goede energie om nog de stad in te gaan, maar toen was alles gesloten. (Wat is dat toch dat in de meeste steden maandag een rustdag is voor de horeca.)
Maar goed, afgelopen woensdag een nieuwe poging. Op naar Hot Clube. Met de taxi, zoals dat hoort in deze stad. Goedkoop, efficient en stoer. Ik had van een collega (de musicus/geluidsman van YDreams, die alle spelletjes, videos en promo’s van de juiste muzikale sfeer voorziet) gehoord dat woensdag de jamavond in Hot Clube is, dus dit leek me wel de geschikte avond om muziekvrienden te leren kennen en misschien zelfs wat muziek te maken.
Geen jamsessie helaas, maar wel een steengoede band die avond. GAIA genaamd. Een internationaal trio met een pianist uit Uruguai, een drummer uit de VS en een mondharmonicaspeler uit Zwitserland, Grégoire Maret genaamd. De harmonicaspeler was echt super. Wat een emotie en virtuositeit. De pianist/keyboardspelen Federico González Peña bleek de baspartijen voor zijn rekening te nemen en was om jaloers op te zijn zo goed.
Maar nu mijn nieuwe muziekvrienden dan. Ik wijd veel te veel uit en kom maar niet tot mijn punt. De Hot Clube was stampvol. En, zoals gebruikelijk in jazzcafe’s, de meeste mensen kennen elkaar (ik had geloof ik al eerder geschreven dat ik het zo leuk vind hoe warm mensen elkaar hier begroeten, ook in dit cafe werd er weer heel wat afgezoend en omarmd).
Ik heb de jazzgemeenschap om mij heen een tijdje gadegeslagen en ben toen een praatje gaan maken met de persoon die naar mijn gevoel het meest begroet werd door anderen. En jawel, het was een gitarist en ook nog een muziekmanager en ook nog een producent. Hij stelde me aan nog wat van zijn vrienden voor en kwam toen met het voorstel om meteen vrijdag een kleine sessie voor mij te organiseren bij hem thuis. Zo gezegd, zo gedaan en vrijdag heb ik dus eindelijk weer eens muziek gemaakt met anderen. Slechts gitaar en sax, maar zeker fijn. Het niveau was wel hoog, maar als bassist rol je er altijd wel doorheen. We hebben enkele niet standaard standards gedaan. En het was lekker samenspelen. Luisteren, ruimte geven, elkaar volgen. GOED dus. De volgende afspraak is al gemaakt. Een beter jazzbegin in Lissabon had ik me niet kunnen voorstellen. Via Francisco leer ik vast meer muzikanten kennen de komende tijd.
Gisteren ben ik met Olief nog in Hot Clube geweest en zag ik weer een aantal dezelfde gezichten en ook Edgar waarmee ik de dag ervoor gespeeld had.
Gisteren trouwens vibrafoon en een steengoede bassist. Er is wel degelijk een jazzscene in Lissabon. Of in Portugal moet ik eigenlijk zeggen. Als je op de jazzinportugal site kijkt zie je jazzfestivals in verschillende steden in dit land. Binnenkort komt Keith Jarret in deze stad en over een maandje speelt het bandje wat ik woensdag zag met Cassandra Wilson. Interessant nieuws he, zo’n jazzagenda in een ver land… Maar goed, voor de jazzliefhebbers die ons en Portugal nog eens willen bezoeken: er is jazzmuziek hier!
8 oktober 2006
Route naar kantoor
Dit is de route die ik dagelijks afleg naar kantoor wandelend van Lapa naar Alcantara.
8 september 2006
Warmte in Portugal
Deze week is het extreem warm geweest in Lissabon. Alle kranten in de kiosken waar ik langs loop naar kantoor berichtten erover. Bijgevoegde foto vond op internet in de Diario de Noticias.
Ik zag in de gratis ochtendkrant Metro (ja die hebben we hier ook) een plaatje van één van de vele electronische informatieborden langs de wegen van Lissabon met daarop een temperatuur van 44 graden!
Wij doen trouwens als we in de auto zitten vaak wedstrijdje wie de juiste temperatuur kan raden die op deze informatieborden wordt getoond. Heel leuk, maar het eindigt 9 van de 10 keer in ruzie op de achterbank over wie nu welke temperatuur het eerst zei en wie er heeft gewonnen.
Gelukkig hebben we op kantoor air condioning. Maar zodra je de gang oploopt, moet je bijna naar adem happen door het contrast met de warmte buiten.
Het werk is natuurlijk wennen, maar erg leuk en uitdagend. We zijn zo welkom! We krijgen tonnen informatie over ons heen gespoeld natuurlijk. ´s Nachts malen onze hoofden door. Waar moeten we beginnen? Hulp van ons is vooral gewenst bij structuur en coordinatie.
Wat ik erg fijn vindt, is de relaxe houding van veel collega´s. Ook al hebben ze het allemaal ontzettend druk, tijd voor een praatje is er altijd. Evenals tijd voor een flinke lunch. Tijdens de lunchtijd maak en onderhoud je contacten. Een hele makkelijke (en lekkere) gewoonte. Vandaag geleerd hoe de Portugezen hun vrienden zien tijdens een etentje en bijna nooit thuis uitnodigen.
Morgen mag ik de business plannetjes van de producgten van onze divisie presenteren voor de komende 1,5 jaar in een corporate vergadering. Een hele goede manier om ingewerkt te raken. Daarna moeten we keuzes gaan maken wat we wel en niet (minder) willen gaan verkopen. We pakken nu alles aan wat langs komt. En we hebben zo ontzettend veel mooie producten! Maar om zoveel verschillende producten en diensten te verkopen aan even zoveel verschillende markten is bijna niet te doen. “Focus” is het woord wat ik dagelijks meerdere malen hoor.
7 september 2006
Jezus
IK ZIE JESUS!!! Roepen Bela en Bessel als we in de auto zitten op weg naar huis. Jesus, Cristo Rei, is onze grote vriend. Je raakt in Lissabon niet de weg kwijt, want Hij wijst ons altijd de goede weg! Een Christelijke gedachte, die hier in de pratijk klopt. Lissabon, en wij dus nu ook, heeft een geweldig groot beeld van Creisto Rei, aan de oever van de Tejo. Hij waakt over onze stad. En het is een geweldig Gids. Want als de kinderen IK ZIE JESUS roepen (het wordt zelfs een spelletje wie M het eerst ziet), weten we dat we op de goede weg zijn. (De kinderen hebben laatst kaarten gekocht, en je raadt al wat Bela heeft uitgekozen: een kaart met Jezus en de Ponte de 25 April!! Dat herkent hij tenminste, de kaart lig in zijn bed en gaat mee in de auto. En als we op de brug rijden volgt hij met zijn vingertje over de kaart, de weg die wij rijden.)
5 september 2006
YDreams
Vandaag is een nieuwe fase begonnen voor ons in Portugal. We zijn officieel begonnen bij Ydreams. Vooraf gemengde gevoelens.
De laatste weken waren heerlijk, met de zon, het strand, de nieuwe stad en elkaar, daar hoefde nooit een eind aan te komen. Maar we wilden ook wel echt aan de slag bij het bedrijf. We hadden er een beetje genoeg van steeds hapsnap bij het bedrijf betrokken te zijn en niet echt iets te kunnen doen. Bovendien is het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en andere aspecten van de Portugese cultuur te leren kennen.
We hadden geen babysitter voor vandaag, dus we hebben beide een halve dag op kantoor gewerkt en zijn een halve dag thuis bij de kinderen geweest.
Omdat ik ´s ochtends het best uit mijn bed kan komen, mocht ik de ochtend voor mijn rekening nemen. Was dat even wennen: om kwart over zeven opstaan na twee maanden uitslapen. Eigenlijk was ik veel te vroeg op gestaan, want het is maar 10 minuten lopen naar kantoor en voor negenen is er echt niemand aanwezig daar. Ik had dus ruim de tijd en ben op mijn gemak naar Alcantara gelopen. Een drukte van belang zo ´s ochtends op straat. En ook in de cafe´s en restaurants. Iedereen neemt een koffie en een broodje op weg naar het werk, staand aan de bar. Zo wordt hier ontbeten, begrijp ik.
Ik was om vijf over negen de derde medewerker die binnen was. De meeste arriveren pas om tien uur half elf.
Er stond een mooie tafel voor mij gereed. Mijn computer (iedereeen heeft een laptop) had ik een paar weken geleden al opgehaald, dus die had ik gewoon bij me. Flexibel kantoor zullen we maar zeggen. Meer dan een tafel was er niet voor mij. Was ik bij de provincie gewend aan een mooie eigen kamer. Hier zit ik samen met mijn groep in een lange rij. Vier aan de ene kant en vier aan de andere kant. Afgeschermd van de andere divisies door schermen. Iedereen aan een tafel van 120 bij 90 centimeter. Niet echt veel privacy dus. Maar behoorlijk rustig, dus we zullen er wel aan wennen. En we kunnen thuis werken als we dat willen.
Over het werk is niet zo veel te zeggen. Drie lange gesprekken met drie collega´s en toen was de ochtend weer om. Conclusie: Er moet ontzettend veel gebeuren. Zowel bij de groep van Olivia als bij mijn divisie wachten de mensen echt op iemand die richting gaat geven, keuzes maakt en prioriteiten stelt. We zijn meer dan welkom. Iedereen is heel aardig en behulpzaam.
Ook al heeft iedereen het heel druk en worden er lange dagen gemaakt, de sfeer is ontspannen en iedereen is behoorlijk relaxed. Regelmatig wordt er even gepauseerd buiten. En de barretjes rond ons kantoor worden regelmatig bezocht door Ydreamers. Het kantoor is in een complex van net gerenoveerde fabriekspanden. Heel mooi gedaan met veel groen en schaduw.
Volgende week verder.
1 september 2006
Skimsurfen op Praia do Guincho
Vanwege de Franse les en een bezoekje van de huisbaas, gingen we gisteren laat naar het strand. En we waren nog niet op de snelweg of Soesja zag in de verte een kilometerslange file in de richting van de brug naar het zuiden. Het is hier nog steeds rond de 30 graden en iedereen wil blijkbaar in het weekend naar het strand. We konden nog net op tijd (met gevaar voor eigen leven, want Portugezen rijden als gekken en houden met niemand rekening) van de afslag naar het zuiden afkomen en koersten naar het westen. Geen bezoek aan ons prachtige, rustige, bijna prive strand dus, maar een bezoek aan de veel winderige stranden van Cascais.
Beetje teleurgesteld, maar dat we konden doorrijden op de snelweg maakte veel goed. Na 20 minuten reden we ons slimme, dwars-door-de-bush-en-de-droge-rivier-bedding weggetje op om nog sneller naar het strand te komen en passeerden we de manege waar Soesja zo graag wil gaan paardrijden. Voor het eerst stonden er auto´s en konden we het niet maken om niet een bezoekje te brengen aan deze manege. Een succes. Vandaag gaat Soesja voorrijden en dan mag ze vanaf volgende week weer haar hartshobby uitoefenen met de paarden.
Uiteindelijk kwamen we pas om kwart over vijf op het strand. En wat was het zonnig en wat was er weinig wind! Weer succes. Lekker gelegen, gezommen (ondanks de rode vlag en de extreem hoge golven), gebald (Bela leert langzamerhand de bal echt vangen met zijn handen, in plaats van dat hij op zijn neus, kin of hoofd komt) en geskimd. Geskimd? Ja geskimd, met een plankje keihard glijden over het dunnen laagje water wat de golven achterlaten. Tim heeft vorige week een skimboard gekregen en hij is druk aan het oefenen. Soesja lijkt talent te hebben. En andere kinderen op het strand lieten met (volgens Tim) veel betere skimboards de mooiste trucs zien.
Na een half uurtje volgde het hoogtepunt toen 4 supercoole boys met nog betere skimboards het strand op kwamen. Hun outfit sprak al boekdelen (prachtig beschilderde boards, hoeden, petten, strakke shirtjes en half lange broeken, Tim voegde vanmorgen al weer een nieuwe pet toe aan zijn verlanglijstje van de meest hippe, vette en helaas duurste kleren, die hij graag ooit nog eens zou willen hebben) en toen ze in actie kwamen waren we helemaal enthousiast.
Wat doen ze: ze staan 10 meter van de zee op het strand, met een stoere blik op de golven gericht. Opeens nemen ze een aanloop, gooien hun supercoole board de zee in en springen er op. Recht op de golven af. Vervolgens worden ze door de golf op getild, maken een draai en nog een draai en nog een draai en dat was het dan. Een hoogtepunt van maar enkele seconden, maar wel een hoogtepunt. Zeer spectaculair. Tim heeft een nieuw doel voor ogen. Ik heb even met de boys gepraat, maar het blijkt supermoeilijk te zijn. Drie jaar oefenen voor een kick van twee seconden. Maar…. als je kan skimsurfen is golfsurfen een eitje. Dus Tim; oefenen maar.
1 september 2006
Kanovaren in de oceaan
Hier ben ik in actie in mijn nieuwe rodeo kano. Het lijkt best eenvoudig, maar het is spectaculair. Eigenlijk ook best eng. De golven zijn enorm hoog en komen recht op je af als je de zee in vaart. Vaak wordt je gewoon weer helemaal terug op het strand gegooid door de kracht van de golven. Het is echt rodeo. Je wordt alle kanten opgegooid. Soms surf je met de golf mee en dan wordt de kano opeens weer achterover geduwd door het drijfvermogen van de voorkant van de kano. Heel raar en niet echt te vertrouwen. Maar … spectaculair. En gelukkig ben ik het eskimoteren niet verleerd. Ik ben drie keer omgeslagen, waarbij ik maar een keer echt uit de kano moest (met een schaafwond op mijn kuit als gevolg). De twee andere keren kwam ik netjes weer boven water, zittend in de kano en wachtend op de volgende golf.
10 augustus 2006
IKEA
Ook Lissabon heeft zijn IKEA. Zelfs maar 5 minuten rijden van ons huis. Prachtig gelegen naast de snelweg (…) onderaan een woonwijk.
Twee keer zijn we er nu geweest en twee keer was het zoals gewoonlijk behoorlijk onbevredigend. Twee keer kwamen we namelijk terug met hele andere spullen dan waarvoor we er naar toe gingen. Een nette, ruime kast voor onze kantoorspullen en gordijnen voor in de woonkamer hebben we namelijk niet gevonden.
5 augustus 2006
Ponte 25 de Abril
Onze favoriete strand ligt aan de andere kant van de Tejo. Om er te komen moet je de prachtige rode brug oversteken. Soms is dat een feest, vaak is het een ergernis, omdat er hele lange files staan aan beide kanten. Vooral in het weekend zijn wij niet de enige die wel eens naar het strand willen gaan.
Als er geen files zijn rijd je in 20 minuten naar het prachtigste en rustigste strand. We hebben er echter ook al eens anderhalf uur over gedaan.
Het uitzicht wat je krijgt is overigens prachtig. En nu in augustus valt het gelukkig wel wat mee met de drukte. En is het passeren van de brug gratis. Normaal is het een tolweg waardoor de kans op files nog meer toeneemt.
3 augustus 2006
Aankomst in Lissabon
Wij arriveerden ´s ochtends om half vijf in Lissabon. Wat een grote stad om midden in de nacht door heen te rijden. En wat een mooi groot huis om in thuis te komen! Jammer dat het zo donker was. We hebben alle slaapzakken in een van de vijf slaapkamers gelegd en hebben met z´n allen nog drie uurtjes geslapen.
Om half negen ging de deurbel. Een heel gezelschap stond voor de deur: De Nederlandse verhuizer, een Portugese Engelssprekende coordinator (was heeeel belangtrijd), drie kleine, sterke Portugese verhuizers en een politieman.
Hoewel er ruimte genoeg was voor de deur, mocht de Nederlandse verhuizer niet met zijn grote verhuisauto voor de deur parkeren (tot zijn grote spijt). Alles zou met een klein busje vanuit een parkeerplaats aan de rand van de stad worden opgehaald. De politie bleef de hele dag de boel in de gaten houden. Heeeel belangrijk.Gelukkig hoefden de verhuizers de bestelde lift niet te gebruiken. Alles ging door het raam naar binnen. Wel flink sjouwen natuurlijk. Maar met een twee uur durende lunch tussendoor konden ze hun krachten goed verdelen over de dag. Om half vijf was alles binnen en konden we echt gaan genieten van ons nieuwe huis. En van wat rust. En van het uitpakken….
´s Avonds uit eten gegaan in een restaurantje op de hoek. TL-verlichting, visjes en blikjes fanta. De kinderen waren te opgewonden om moet te zijn. De korte taxirit naar huis vonden ze geweldig.
Champagne
Alles is binnen. Tijd voor champagne. En nu maar uitpakken.
30 juli 2006