We hadden de eerste werkbespreking van het studiejaar. Iedereen had extra zijn best gedaan om veel werk te maken. Het was een komen en gaan van tassen, kisten, karretjes, mappen, vuilniszakken. Bij de deur van het lokaal stapelde de kunst zich op alsof het niets was. De bespreking was met een gemengde groep van eerste- en tweedejaars. Je voelde de spanning.
De docenten deelden hun observaties en adviezen, de studenten hielden hun mond.
De laatste werkbespreking van het afgelopen jaar was blijkbaar confronterend geweest. Bijna hadden alle tweedejaars hadden een of andere blokkade gehad. De eerstejaars waren nog onbevangen, maar ook wel zenuwachtig om hun persoonlijke werk aan de wereld te tonen.
Iedereen kreeg wat persoonlijke feedback, maar heel veel feedback kwam op het zelfde neer. Maak meer, experimenteer, varieer met materialen, kleuren, vormen, strepen, vlakken, posities, contrast. Wat dient zich aan? Zoek grenzen, bouw voort. Maar wel vanuit wat je al hebt. Zoek je idioom. Wees vrij. Exposeer niet, want commentaar kan blokkerend werken. Blijf niet hangen in een onderwerp of thema, omdat je je daarbij thuis voelt. Juist dan moet je doorgaan met het onverwachte.
Dit laatste advies had ik precies nodig. Ik ben de laatste weken best wel blij met mijn sculpturen en tekeningen, maar de volgende gaat steeds meer op de vorige lijken. Ik moet mezelf verrassen dus.
Hoe het verder gaat? Je ziet het vanzelf op deze site.
Academie
Toelating
Het is gelukt, ik ben aangenomen op de deeltijd kunstacademie. Wat was het een spannende en leerzame dag.
Het idee om me aan te melden voor de kunstacademie is nog maar drie weken geleden ontstaan. Het was mevrouw Di Basi die er mee kwam, nadat ze me weer de hele vakantieweek had zien kliederen in mijn schetsboek. Wow, wat goed idee. Zou het kunnen? Ik ging meteen op zoek. Het aanbod van deeltijd kunstopleidingen is heel beperkt, maar ik was meteen enthousiast over de opleiding in Utrecht. Ik kon nog op de lijst komen voor de toelating van drie weken later. Er had zich iemand afgemeld. Lucky me.
Tja, en toen moest ik als een gek “werk” gaan maken. Aankomen met mijn schetsboek was vast niet genoeg. Ik heb geplakt, gebouwd, gezaagd, geschilderd, getekend, gefotografeerd en video’s gemaakt. Ik knutselde nog een aardige collectie bij elkaar.
De toelating was strak georganiseerd. Iedereen had een eigen tijdsslot. Je kreeg 10 minuten om het werk neer te zetten en vervolgens was er een gesprekje met een docent. Tenminste dat was de bedoeling. Bij mij ging er iets fout in de planning, waardoor ik langer moest wachten, maar ook geen 10 minuten opbouwtijd kreeg. De docent liep samen met mij naar het lokaal en het gesprek begon meteen tijdens het uitpakken van mijn werk. Ik had helemaal nagedacht over de volgorde en het verhaal van mijn brouwsels, maar daar kwam niets van terecht. Alles ging kriskras door elkaar en ik kreeg een stortvloed aan vragen en feedback. Het voelde alsof ik weer examen moest doen. Alsof ik een middelbare scholier was tijdens een mondeling. Zeer ongemakkelijk. Geen enkel teken of het okay was wat ik had laten zien of dat ik zou worden aangenomen. In de auto naar huis voelde ik me gefrustreerd en enigszins ongelukkig. Dat me dit nog eens zou overkomen op mijn leeftijd. Voor mijn gevoel had ik mijn ziel op tafel gelegd en was daar een oordeel over geveld. En niet persé positief. Ik belde vanuit de auto meteen mijn jongste dochter die er al wat jaartjes kunstacademie op heeft zitten. Ik kon opeens helemaal begrijpen hoe zij zich soms voelt na beoordelingen.
Nadat ik de feedback een tijdje had herkauwd, kon ik het wel waarderen. Het waren suggesties waar ik meteen iets mee kon. Mijn motivatie om naar de academie te gaan sloeg weer om naar de positieve kant.
En het is gelukt. Vanavond kreeg ik een mailtje dat ik in september mag beginnen in een groep met 14 medestrudenten. Zin in! Al zie ik ook al een beetje op tegen de beoordelingen. Maar daar word je groot van zullen we maar zeggen. Maakt niet uit hoe oud je bent.